27 lutego 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 25 lutego 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia wykazu świadczeń opieki zdrowotnej wymagających ustalenia odrębnego sposobu finansowania, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 309.

W wykazie świadczeń opieki zdrowotnej wymagających ustalenia odrębnego sposobu finansowania w ramach kwoty zobowiązania NFZ wobec świadczeniodawcy, określonej w umowach o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, zawieranych z podmiotami zakwalifikowanymi do systemu podstawowego szpitalnego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej, zostały dodane świadczenia ambulatoryjnej opieki specjalistycznej w zakresie następujących porad specjalistycznych: endokrynologia, kardiologia, neurologia, ortopedia i traumatologia narządu ruchu, endokrynologia dla dzieci, kardiologia dziecięca, neurologia dziecięca, ortopedia i traumatologia narządu ruchu dla dzieci oraz świadczenia z zakresu ratunkowego dostępu do technologii lekowej.

Zmiany w wykazie świadczeń opieki zdrowotnej wymagających ustalenia odrębnego sposobu finansowania stosuje się do rozliczania świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych od 1 marca 2020 r.

28 lutego 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 27 lutego 2020 r. w sprawie zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 325.

Zakażenie koronawirusem SARS-CoV-2 zostało objęte przepisami o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

8 marca 2020 r. weszła w życie Ustawa z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, opublikowana w Dz. U. z 2020 r., poz. 374.

W zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

W celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

W przypadku zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub szkoły, do których uczęszcza dziecko, z powodu COVID-19 ubezpieczonemu zwolnionemu od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem w wieku do ukończenia 8 lat przysługuje dodatkowy zasiłek opiekuńczy za okres nie dłuższy niż 14 dni.

Świadczenia opieki zdrowotnej, w tym transportu sanitarnego, wykonywane w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, są udzielane przez podmioty wykonujące działalność leczniczą wpisane do wykazu opracowywanego przez właściwego miejscowo dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ w porozumieniu z wojewodą.

W wykazie umieszcza się podmioty wykonujące działalność leczniczą, uwzględniając potrzeby wynikające z zabezpieczenia dostępności do wymienionych świadczeń na obszarze województwa, a także strukturę organizacyjną tych podmiotów, rodzaj wykonywanej działalności leczniczej oraz zasoby kadrowe i sprzętowe.

Świadczenia opieki zdrowotnej, w tym transportu sanitarnego, wykonywane w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, udzielone przez podmioty wykonujące działalność leczniczą wpisane do wykazu, są finansowane przez NFZ ze środków pochodzących z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister zdrowia. Świadczenia są finansowane w formie opłaty ryczałtowej za utrzymanie stanu gotowości do ich udzielania oraz ceny odpowiadającej liczbie i rodzajowi świadczeń udzielonych w przyjętym okresie rozliczeniowym.

Minister zdrowia może nałożyć obowiązek wykonania określonego zadania w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 na podmiot leczniczy będący:

• spółką kapitałową, w której jedynym albo większościowym udziałowcem albo akcjonariuszem jest Skarb Państwa;

• samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej lub jednostką budżetową.

Zadanie może dotyczyć w szczególności zmian w strukturze organizacyjnej podmiotu leczniczego lub przekazania produktów leczniczych, wyrobów medycznych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz aparatury i sprzętu medycznego, w celu zapewnienia kontynuacji udzielenia świadczeń zdrowotnych w innym podmiocie leczniczym.

W przypadku nałożenia powyższego obowiązku zapewnia się środki na pokrycie wydatków związanych z jego wykonaniem, a minister zdrowia jest obowiązany do naprawienia szkody poniesionej przez podmiot leczniczy przy wykonywaniu tego zadania.

Wojewoda może wydawać polecenia obowiązujące wszystkie organy administracji rządowej działające w województwie i państwowe osoby prawne, organy samorządu terytorialnego, samorządowe osoby prawne oraz samorządowe jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej w związku z przeciwdziałaniem COVID-19.

Prezes Rady Ministrów, na wniosek wojewody, po poinformowaniu ministra gospodarki może, w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, wydawać polecenia obowiązujące inne, niż wymienione osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz przedsiębiorców. Polecenia są wydawane w drodze decyzji administracyjnej, podlegają one natychmiastowemu wykonaniu z chwilą ich doręczenia lub ogłoszenia oraz nie wymagają uzasadnienia.

Wykonywanie zadań następuje na podstawie umowy zawartej z przedsiębiorcą przez właściwego wojewodę i jest finansowane ze środków budżetu państwa z części budżetowej, której jest dysponentem.

W przypadku odmowy zawarcia przez przedsiębiorcę umowy, zadania wykonywane są na podstawie decyzji, która podlega natychmiastowemu wykonaniu. Powyższe przepisy tracą moc po upływie 180 dni od dnia wejścia w życie ustawy.

W przypadku zagrożenia zdrowia pacjenta związanego z COVID-19, farmaceuta posiadający prawo wykonywania zawodu może wystawić receptę farmaceutyczną.

ZMIANY W USTAWIE PAŃSTWOWEJ INSPEKCJI SANITARNEJ

Główny inspektor sanitarny lub działający z jego upoważnienia państwowy wojewódzki inspektor sanitarny może wydawać osobom prawnym, osobom fizycznym i jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, w szczególności podmiotom wykonującym działalność leczniczą, pracodawcom:

*decyzje nakładające obowiązek:

a) podjęcia określonych czynności zapobiegawczych lub kontrolnych oraz żądać od nich informacji w tym zakresie,

b) dystrybucji:

– produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobów medycznych – w stosunku do hurtowni farmaceutycznych,

– środków ochrony osobistej – w stosunku do producentów, dystrybutorów lub importerów,

c) współdziałania z innymi organami administracji publicznej oraz organami Państwowej Inspekcji Sanitarnej – w przypadku kierowania decyzji do podmiotów innych niż te organy,

*zalecenia i wytyczne określające sposób postępowania w trakcie realizacji zadań

– w przypadku stanu zagrożenia epidemicznego, stanu epidemii albo w razie niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby zakaźnej, które może stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, w szczególności wystąpienia choroby szczególnie niebezpiecznej lub wysoce zakaźnej, o których mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

ZMIANY W USTAWIE – PRAWO FARMACEUTYCZNE

W przypadku:

* zagrożenia braku dostępności na terytorium RP produktu leczniczego, środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobu medycznego, niezależnie od umieszczenia produktu leczniczego, środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobu medycznego w obwieszczeniu ministra zdrowia,

* stanu zagrożenia epidemicznego, stanu epidemii albo w razie niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby zakaźnej, które może stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, w szczególności wystąpienia choroby szczególnie niebezpiecznej lub wysoce zakaźnej, o których mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi,

– minister zdrowia może, w drodze obwieszczenia, ograniczyć ilość produktu leczniczego, wyrobu medycznego lub środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego na jednego pacjenta.

Hurtownie farmaceutyczne są obowiązane do zbywania produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, określonych w wykazie ministra zdrowia, wyłącznie do innych hurtowni farmaceutycznych, aptek, punktów aptecznych oraz zakładów leczniczych podmiotów leczniczych, działających na terytorium RP.

ZMIANY W USTAWIE Z DNIA 5 GRUDNIA 2008 R. O ZAPOBIEGANIU
ORAZ ZWALCZANIU ZAKAŻEŃ I CHORÓB ZAKAŹNYCH U LUDZI

W celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych, osoby chore na chorobę zakaźną albo osoby podejrzane o zachorowanie na chorobę zakaźną mogą podlegać obowiązkowej hospitalizacji.

Osoby zdrowe, które pozostawały w styczności z osobami chorymi na choroby zakaźne, podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu, jeżeli tak postanowią organy inspekcji sanitarnej przez okres nie dłuższy niż 21 dni, licząc od ostatniego dnia styczności.

Obowiązkowa kwarantanna lub nadzór epidemiologiczny mogą być stosowane wobec tej samej osoby więcej niż raz, do czasu stwierdzenia braku zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzkiego.

W przypadku wystąpienia stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego o charakterze i w rozmiarach przekraczających możliwości działania właściwych organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego, Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia:

* zagrożony obszar wraz ze wskazaniem rodzaju strefy, na którym wystąpił stan epidemii lub stan zagrożenia epidemicznego,

* rodzaj stosowanych rozwiązań

– mając na względzie zakres stosowanych rozwiązań oraz uwzględniając bieżące możliwości budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

rozporządzeniu można ustanowić:

• ograniczenia, obowiązki i nakazy, o których mowa w przepisach ustawy;

• czasowe ograniczenie określonych zakresów działalności przedsiębiorców;

• czasową reglamentację zaopatrzenia w określonego rodzaju artykuły;

• obowiązek poddania się badaniom lekarskim oraz stosowaniu innych środków profilaktycznych i zabiegów przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie,

• obowiązek poddania się kwarantannie oraz jej miejsce i zakaz opuszczania,

• czasowe ograniczenie korzystania z lokali lub terenów oraz obowiązek ich zabezpieczenia,

• nakaz ewakuacji w ustalonym czasie z określonych miejsc, terenów i obiektów,

• nakaz lub zakaz przebywania w określonych miejscach i obiektach oraz na określonych obszarach,

• zakaz opuszczania strefy zero przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie,

• nakaz określonego sposobu przemieszczania się.

W przypadku braku produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrobów medycznych lub środków ochrony osobistej niezbędnych dla pacjentów, minister zdrowia poleca wydanie w niezbędnych ilościach tych produktów, środków lub wyrobów z Agencji Rezerw Materiałowych do podmiotów leczniczych prowadzących szpitale, stacji sanitarno-epidemiologicznych, aptek ogólnodostępnych lub punktów aptecznych.

W przypadku, gdy uzupełnienie rezerw strategicznych nie jest możliwe w terminie pozwalającym na skuteczne przeciwdziałanie epidemii, właściwy minister albo minister zdrowia, w drodze decyzji administracyjnej, zarządza przejęcie na rzecz Skarbu Państwa danego produktu, wyrobu i środka, o których mowa wyżej albo sprzętu lub aparatury.

Produkty lecznicze, środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyroby medyczne oraz środki ochrony osobistej, które zostały udostępnione z rezerw strategicznych przez Agencję Rezerw Materiałowych są dystrybuowane do podmiotów leczniczych prowadzących szpitale, inspektoratów sanitarnych, aptek ogólnodostępnych lub punktów aptecznych.

Produkty lecznicze, środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyroby medyczne oraz środki ochrony osobistej, które zostały udostępnione z rezerw strategicznych, określone w obwieszczeniu ministra zdrowia, są wydawane pacjentom ze stacji sanitarno-epidemiologicznych, aptek ogólnodostępnych lub punktów aptecznych nieodpłatnie wyłącznie na podstawie nr PESEL pacjenta.

8 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 marca 2020 r. w sprawie wykazu chorób powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 375.

Obowiązkowej hospitalizacji podlegają:

• osoby chore na gruźlicę w okresie prątkowania oraz osoby z uzasadnionym podejrzeniem o prątkowanie,

• osoby chore i podejrzane o zachorowanie na błonicę, cholerę, dur brzuszny, dury rzekome A, B, C, dur wysypkowy (w tym choroba Brill-Zinssera), dżumę, Ebolę (EVD), wysoce zjadliwą grypę ptaków u ludzi (HPAI), w szczególności spowodowaną szczepami H7 i H5, ospę prawdziwą, ostre nagminne porażenie dziecięce (poliomyelitis) oraz inne ostre porażenia wiotkie, w tym zespół Guillaina-Barrégo, tularemię, wąglik, wściekliznę, wirusowe gorączki krwotoczne, w tym żółtą gorączkę, zakażenia biologicznymi czynnikami chorobotwórczymi wywołującymi zespoły ciężkiej ostrej niewydolności oddechowej (SARI) lub innej niewydolności narządowej, w szczególności: (bliskowschodni zespół niewydolności oddechowej (MERS), zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2, zespół ostrej niewydolności oddechowej (SARS)), zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych lub mózgu.

Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje chorobę zakaźną powodującą powstanie obowiązku hospitalizacji:

• kieruje osobę podejrzaną o zakażenie lub zachorowanie albo zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną do wskazanego szpitala oraz niezwłocznie informuje ten szpital o tym fakcie;

• niezwłocznie przekazuje informację o skierowaniu państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu lub państwowemu granicznemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla miejsca rozpoznania lub powzięcia podejrzenia choroby zakaźnej;

• poucza osobę chorą lub osobę sprawującą prawną pieczę nad chorą osobą małoletnią lub bezradną albo opiekuna faktycznego o powstałym obowiązku hospitalizacji oraz odnotowuje ten fakt w dokumentacji medycznej pacjenta;

• zleca transport pacjenta do szpitala w sposób uniemożliwiający przeniesienie zakażenia na inne osoby;

• podejmuje inne działania zapobiegające szerzeniu się zachorowań.

W przypadku samowolnego opuszczenia szpitala przez osobę podlegającą obowiązkowi hospitalizacji ordynator oddziału, lekarz kierujący oddziałem albo osoba upoważniona odpowiednio przez tego ordynatora albo lekarza informuje o tym niezwłocznie telefonicznie państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania chorego na numer telefonu alarmowego, który jest opublikowany na stronie podmiotowej BIP właściwej stacji sanitarno-epidemiologicznej.

8 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 marca 2020 r. w sprawie wykazu chorób powodujących powstanie obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego oraz okresu obowiązkowej kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 376.

Chorobami powodującymi powstanie obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego u osób zdrowych, które pozostawały w styczności z chorymi, są: cholera, dżuma płucna, zespół ostrej niewydolności oddechowej (SARS), choroba wywołana koronawirusem SARS-CoV-2 (COVID-19), bliskowschodni zespół niewydolności oddechowej (MERS), Ebola (EVD), ospa prawdziwa, wirusowe gorączki krwotoczne.

Okresy obowiązkowej kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego wynoszą:

• 5 dni – w przypadku cholery,

• 6 dni – w przypadku dżumy płucnej,

• 10 dni – w przypadku zespołu ostrej niewydolności oddechowej (SARS),

• 14 dni – w przypadku choroby wywołanej koronawirusem SARS-CoV-2 (COVID-19) oraz bliskowschodniego zespołu niewydolności oddechowej (MERS),

• 21 dni – w przypadku Eboli (EVD), ospy prawdziwej oraz wirusowych gorączek krwotocznych

– licząc od ostatniego dnia styczności.

11 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 marca 2020 r. w sprawie szkoleń w dziedzinie ochrony radiologicznej pacjenta, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 390.

Rozporządzenie określa następujące formy szkolenia w dziedzinie ochrony radiologicznej pacjenta:

• szkolenie stacjonarne – w ramach którego przekazywanie wiedzy odbywa się przy bezpośrednim udziale kadry dydaktycznej oraz uczestników szkolenia, w tym samym czasie i w tym samym miejscu;

• szkolenie na odległość – w ramach którego przekazywanie wiedzy odbywa się z wykorzystaniem infrastruktury informatycznej i oprogramowania umożliwiających:

• stosowanie metod i technik kształcenia na odległość,

• wykorzystanie materiałów dydaktycznych opracowanych w postaci elektronicznej oraz kontaktowanie się uczestnika szkolenia z osobami prowadzącymi szkolenie,

• weryfikację uczestnika szkolenia i dostępu do poszczególnych bloków tematycznych szkolenia oraz kontrolę jego aktywności,

• sprawdzenie wiedzy po zakończeniu każdego bloku tematycznego szkolenia oraz wgląd do wyników takiego sprawdzenia.

Ramowy program szkolenia w dziedzinie ochrony radiologicznej pacjenta określa załącznik nr 1 do rozporządzenia. Zakres tematyczny szkolenia dla lekarzy dentystów wykonujących medyczne procedury radiologiczne lub nadzorujących ich wykonywanie obejmuje wybrane bloki tematyczne określone w załączniku nr 1 do rozporządzenia, z uwzględnieniem specyfiki metod i technik wykonywania zdjęć wewnątrzustnych, metod i technik wykonywania zdjęć zewnątrzustnych, obrazowania badań RTG w stomatologii, elementów radiologii stomatologicznej, testów eksploatacyjnych urządzeń radiologicznych i urządzeń pomocniczych, medycznych procedur radiologicznych (wzorcowych i szczegółowych), teleradiologii, radiologii twarzowo-szczękowej, stomatologicznej anatomii radiologicznej CT (CBCT) – w zakresie związanym z ochroną radiologiczną pacjenta.

12 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 11 marca 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu chorób powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 409.

Obowiązkowej hospitalizacji podlegają osoby, u których stwierdzono zakażenie lub chorobę zakaźną wywołane wirusem SARS-CoV-2.

13 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 12 marca 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 421.

W przypadkach uzasadnionych nadzwyczajnymi okolicznościami, w szczególności zagrażającymi życiu lub zdrowiu osób biorących udział w PES, minister zdrowia może odwołać w całości lub w części PES w danej dziedzinie medycyny.

Odwołując PES, minister zdrowia wydłuża czas trwania sesji egzaminacyjnej, w której miał się odbyć odwołany egzamin, jednorazowo o okres nie dłuższy niż 6 miesięcy. W przypadku nieustania okoliczności będących podstawą przedłużenia sesji egzaminacyjnej w czasie, o który została przedłużona dana sesja, minister zdrowia może powtórnie przedłużyć czas trwania danej sesji egzaminacyjnej o okres nie dłuższy niż 3 miesiące.

O odwołaniu całości lub części PES w danej dziedzinie medycyny i przedłużeniu sesji egzaminacyjnej minister zdrowia informuje na swojej stronie internetowej oraz na stronie internetowej CEM.

Dyrektor CEM ustala nowe terminy PES i informuje o nich lekarzy, którzy mieli przystąpić do odwołanego PES, co najmniej na dwa tygodnie przed datą egzaminu. Informacja o nowych terminach PES jest zamieszczana na stronie internetowej CEM.

13 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 12 marca 2020 r. w sprawie sposobu i trybu finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki zdrowotnej wykonywanych w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 422 (obowiązuje od 8 marca 2020 r.).

Świadczenia opieki zdrowotnej, w tym transportu sanitarnego, wykonywane w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, udzielone przez podmioty wykonujące działalność leczniczą wpisane do wykazu opracowywanego przez właściwego miejscowo dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ w porozumieniu z wojewodą, są finansowane przez NFZ ze środków pochodzących z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister zdrowia, na podstawie sprawozdań i rachunków składanych do właściwego miejscowo dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ.

Powyższe świadczenia są finansowane w formie opłaty ryczałtowej za utrzymanie stanu gotowości do udzielania tych świadczeń oraz ceny odpowiadającej liczbie i rodzajowi świadczeń udzielonych w przyjętym okresie rozliczeniowym.

Koszty świadczeń są finansowane przez ministra zdrowia na podstawie miesięcznego sprawozdania NFZ, obejmującego rozliczone przez Fundusz świadczenia opieki zdrowotnej.

14 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 marca 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 437.

Należności z tytułu realizacji umowy za okres sprawozdawczy oddział wojewódzki NFZ wypłaca, za miesiąc poprzedni, w terminie 5 dni roboczych po dniu dostarczenia przez świadczeniodawcę dokumentów rozliczeniowych i informacji. Płatności dokonuje się przelewem na rachunek bankowy określony w umowie.

Dyrektor oddziału wojewódzkiego NFZ, uwzględniając stan posiadanych środków finansowych i sytuację finansową świadczeniodawcy, może dokonać płatności należności za świadczenia udzielone w okresie krótszym niż okres sprawozdawczy, lecz nie krótszym niż 7 dni, po spełnieniu przez świadczeniodawcę powyższych wymagań. Płatności dokonuje się przelewem na rachunek bankowy określony w umowie, zgodnie z kolejnością złożenia prawidłowych dokumentów rozliczeniowych.

Na wniosek świadczeniodawcy, w okresie obowiązywania ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, należność z tytułu realizacji świadczeń może być ustalona jako iloczyn odwrotności liczby okresów sprawozdawczych w okresie rozliczeniowym i kwoty zobowiązania dla danego zakresu świadczeń. Podstawą wypłaty należności jest rachunek składany w oddziale wojewódzkim NFZ, w terminie do 10. dnia miesiąca, za miesiąc poprzedni.

Dyrektor oddziału wojewódzkiego NFZ jest obowiązany do rozliczenia, w terminie do zakończenia okresu rozliczeniowego określonego w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, środków wynikających z wypłaty świadczeniodawcy należności z tytułu realizacji świadczeń.

15 marca 2020 r. weszła w życie Ustawa z dnia 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz niektórych innych ustaw, opublikowana w Dz. U. z 2020 r., poz. 322 oraz poz. 374 (część przepisów wchodzi w życie 1 lipca 2020 r.).

W przypadku konieczności podjęcia natychmiastowych działań wobec żołnierzy służby czynnej, funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego, żołnierzy wojsk obcych i ich personelu cywilnego przemieszczających się przez terytorium RP lub przebywających na tym terytorium, w sytuacji zagrożenia zdrowia publicznego spowodowanego chorobą szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, decyzja o nałożeniu spełnienia stosownych obowiązków, może być wydana również przez państwowego powiatowego inspektora sanitarnego albo państwowego granicznego inspektora sanitarnego, który zawiadamia o tym niezwłocznie właściwy organ Wojskowej Inspekcji Sanitarnej. Dalsze postępowanie w sprawie jest prowadzone przez Wojskową Inspekcję Sanitarną.

Główny Inspektor Sanitarny może wydawać organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej:

POLECENIA DOTYCZĄCE:

• podjęcia określonych czynności zapobiegawczych lub kontrolnych oraz żądać od nich informacji w tym zakresie;

• współdziałania z innymi organami administracji publicznej;

• polecenia realizacji dodatkowych zadań lub podjęcia określonych czynności, jeżeli właściwy organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej nie jest w stanie wykonać swoich ustawowych zadań ze względu na nieadekwatność posiadanych zasobów, o czym informuje wojewodę;

• zalecenia i wytyczne określające sposób postępowania w trakcie realizacji zadań.

W przypadku wystąpienia zagrożenia zdrowia publicznego, w szczególności zagrożenia epidemiologicznego lub zagrożenia jakości zdrowotnej żywności, główny inspektor sanitarny koordynuje działalność organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej, w tym może wydawać polecenia realizacji zadań mających na celu przeciwdziałanie zagrożeniu i jego monitorowanie.

Zadania Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonuje państwowy powiatowy inspektor sanitarny, jako organ rządowej administracji zespolonej w województwie. Państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego i państwowego granicznego inspektora sanitarnego powołuje i odwołuje główny inspektor sanitarny, za zgodą właściwego wojewody. Zastępcę państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego i zastępcę państwowego granicznego inspektora sanitarnego powołuje i odwołuje główny inspektor sanitarny na wniosek, odpowiednio, właściwego państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego albo właściwego państwowego granicznego inspektora sanitarnego.

Państwowego powiatowego inspektora sanitarnego powołuje i odwołuje państwowy wojewódzki inspektor sanitarny po zasięgnięciu opinii wojewody właściwego ze względu na siedzibę państwowego powiatowego inspektora sanitarnego.

Zastępcę państwowego powiatowego inspektora sanitarnego powołuje i odwołuje państwowy wojewódzki inspektor sanitarny na wniosek właściwego państwowego powiatowego inspektora sanitarnego. Powołanie na stanowisko państwowego inspektora sanitarnego następuje na okres 5 lat. Uchylony został przepis stanowiący, że państwowy wojewódzki inspektor sanitarny jest organem właściwym w stosunku do podmiotów, dla których powiat jest organem założycielskim lub organem prowadzącym, lub w których powiat jest podmiotem dominującym.

1 lipca 2020 r. zostanie zlikwidowana Państwowa Inspekcja Sanitarna Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, której zadania przejmie Państwowa Inspekcja Sanitarna. W jednostkach organizacyjnych podległych ministrowi obrony narodowej lub przez niego nadzorowanych oraz w podmiotach, w tym spółkach, utworzonych przez te jednostki, urzędzie obsługującym MON, podmiotach leczniczych utworzonych i nadzorowanych przez MON, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego i rejonach zakwaterowania przejściowego jednostek wojskowych oraz w stosunku do wojsk obcych przebywających na terytorium RP lub przemieszczających się przez to terytorium zadania Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonuje Wojskowa Inspekcja Sanitarna, która podlega ministrowi obrony narodowej i jest finansowana z budżetu państwa.

17 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 16 lutego 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie standardu organizacyjnego opieki zdrowotnej w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 459.

Lekarz specjalista anestezjologii i intensywnej terapii lub lekarz anestezjolog, lub lekarz w trakcie specjalizacji po ukończeniu co najmniej dwuletniego szkolenia w ramach specjalizacji w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii przejmuje na wezwanie prowadzenie resuscytacji.

Lekarz specjalista anestezjologii i intensywnej terapii lub lekarz anestezjolog podejmuje decyzję o jej zakończeniu. Lekarz w trakcie specjalizacji przed podjęciem decyzji przeprowadza konsultację z lekarzem specjalistą anestezjologii i intensywnej terapii.

Za zgodą lekarza kierującego oddziałem anestezjologii i intensywnej terapii lub oddziałem anestezjologii i intensywnej terapii dla dzieci lekarz w trakcie specjalizacji może wykonywać znieczulenie pacjentów, których stan ogólny według skali ASA odpowiada stopniowi I, II lub III, w przypadku odbycia przez tych lekarzy co najmniej 2-letniego szkolenia w ramach specjalizacji w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii oraz wykazania się odpowiednią wiedzą i umiejętnościami wykonywania znieczulenia.

Rozporządzenie wprowadza również zmiany w standardach organizacyjnych postępowania przy udzielaniu w szpitalu świadczeń zdrowotnych z zakresu anestezji oraz z zakresu intensywnej terapii w oddziale anestezjologii i intensywnej terapii lub oddziale anestezjologii i intensywnej terapii dla dzieci.

Podmioty lecznicze niespełniające w dniu wejścia w życie rozporządzenia wymagań dotyczących odrębności oddziałów anestezjologii i intensywnej terapii dla dzieci i oddziałów anestezjologii i intensywnej terapii lub, w przypadku udzielania świadczeń zdrowotnych wyłącznie z zakresu anestezji, odrębności oddziałów anestezjologii dla dzieci i oddziałów anestezjologii dostosują się do tych wymagań w terminie nie dłuższym niż do 31 grudnia 2022 r.

Lekarz będący przed dniem wejścia w życie rozporządzenia kierującym oddziałem anestezjologii i intensywnej terapii lub oddziałem anestezjologii i intensywnej terapii dla dzieci albo oddziałem anestezjologii lub oddziałem anestezjologii dla dzieci w szpitalu, niespełniający wymagań dotyczących specjalizacji w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii , może pełnić tę funkcję nie dłużej niż do 31 grudnia 2022 r.

Podmioty lecznicze prowadzące szpitale, które w dniu wejścia w życie rozporządzenia nie spełniają wymagań określonych w załączniku nr 1 do rozporządzenia, dostosują się do tych wymagań do 31 grudnia 2022 r. Natomiast podmioty wykonujące działalność leczniczą w rodzaju ambulatoryjne świadczenia zdrowotne lub stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne, które nie spełniają wymagań dotyczących „Wyposażenia stanowiska znieczulenia”, dostosują się do tych wymagań do 31 grudnia 2022 r.

Wymóg dotyczący lekarza specjalisty w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii spełnia również lekarz, który:

• uzyskał potwierdzenie zakończenia szkolenia specjalizacyjnego oraz wystąpił do dyrektora CEM z wnioskiem o przystąpienie do Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego, w przedłużonej wiosennej sesji egzaminacyjnej w 2020 r. i złożył z wynikiem pozytywnym część pisemną PES, nie dłużej jednak niż do dnia wskazanego jako termin części ustnej PES, przez dyrektora CEM;

• złożył z wynikiem pozytywnym część pisemną EDAIC (European Diploma in Anaesthesiology and Intensive Care Examination), a termin egzaminu ustnego został odwołany w związku z zagrożeniem wywołanym COVID-19, nie dłużej jednak niż do dnia wskazanego jako najbliższy termin tego egzaminu.

17 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 16 lutego 2020 r. w sprawie sposobu, trybu i terminów występowania do Narodowego Funduszu Zdrowia oraz udostępniania przez Narodowy Fundusz Zdrowia świadczeniobiorcy informacji o prawie do świadczeń opieki zdrowotnej oraz o udzielonych mu świadczeniach, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 338.

Rozporządzenie określa sposób, tryb i terminy występowania świadczeniobiorcy do Narodowego Funduszu Zdrowia, o informacje o:

• posiadanym w danym dniu prawie do świadczeń opieki zdrowotnej oraz podstawie tego prawa, a w przypadku gdy prawo do świadczeń opieki zdrowotnej wynika z objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym, także o dacie zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego oraz numerze identyfikacji podatkowej (NIP) i numerze REGON płatnika ubezpieczenia zdrowotnego;

• udzielonych mu świadczeniach opieki zdrowotnej oraz kwocie środków publicznych wydatkowanych na sfinansowanie tych świadczeń.

Żądanie o udostępnienie informacji jest składane w formie wniosku, który przesyła się za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, przesyłką listową lub składa się w siedzibie oddziału wojewódzkiego Funduszu.

Wniosek o udostępnienie informacji zawiera: dane identyfikacyjne świadczeniobiorcy imię i nazwisko; numer PESEL – jeżeli posiada; oraz serię i numer dowodu osobistego lub paszportu – w przypadku małoletniego, jeżeli posiada, adres miejsca zamieszkania oraz adres korespondencyjny – jeżeli świadczeniobiorca go wskaże; numer telefonu kontaktowego; adres poczty elektronicznej lub inny sposób kontaktu ze świadczeniobiorcą – jeżeli świadczeniobiorca go wskaże, wskazanie zakresu danych, których dotyczy wniosek; informację o osobistym odbiorze – jeżeli świadczeniobiorca wybierze tę formę.

W przypadku gdy wniosek o udostępnienie informacji o udzielonych świadczeniach opieki zdrowotnej obejmuje okres oznaczony określonymi datami, wniosek ten może być złożony nie wcześniej niż po upływie 60 dni od zakończenia miesiąca kończącego okres wskazany we wniosku.

Wniosek o udostępnienie informacji o posiadanym w danym dniu prawie do świadczeń opieki zdrowotnej może być złożony nie wcześniej niż po upływie 7 dni od dnia uzyskania tytułu do ubezpieczenia zdrowotnego.

Udostępnienie informacji następuje w formie pisemnej, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku o udostępnienie informacji.

Informacja o posiadanym w danym dniu prawie do świadczeń opieki zdrowotnej oraz podstawie tego prawa jest udostępniana niezwłocznie w dniu złożenia wniosku o udostępnienie informacji, jeżeli ten wniosek został złożony osobiście.

Informacje są przekazywane przesyłką rejestrowaną, chyba że składając wniosek o udostępnienie informacji, świadczeniobiorca oświadczył, że odbierze informacje osobiście.

Do 30 czerwca 2020 r. Fundusz udostępnia informacje przez system teleinformatyczny.

17 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 16 marca 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 457.

Dopuszcza się realizację porad i wizyt z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych lub innych systemów łączności, o ile ten sposób postępowania nie zagraża pogorszeniem stanu zdrowia pacjenta.

Warunki realizacji świadczeń opieki zdrowotnej dotyczące:

• lekarza specjalisty spełnia również lekarz, który uzyskał potwierdzenie zakończenia szkolenia specjalizacyjnego oraz wystąpił do dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych z wnioskiem o przystąpienie do Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego, w przedłużonej wiosennej sesji egzaminacyjnej w 2020 r. i złożył z wynikiem pozytywnym część pisemną PES, nie dłużej jednak niż do dnia wskazanego jako termin części ustnej PES wyznaczonego przez dyrektora CEM w porozumieniu z ministrem zdrowia;

• lekarza w trakcie specjalizacji spełnia również lekarz, który uzyskał potwierdzenie zakończenia szkolenia specjalizacyjnego oraz wystąpił do dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych z wnioskiem o przystąpienie do PES w przedłużonej wiosennej sesji egzaminacyjnej w 2020 r., nie dłużej jednak niż do dnia wskazanego jako termin PES wyznaczonego przez Dyrektora CEM.

17 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 16 marca 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 456.

Ambulatoryjne świadczenia gwarantowane – psychiatryczne i leczenia środowiskowego (domowego) oraz leczenia uzależnień, mogą być realizowane z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych pod warunkiem zapewnienia dostępności personelu wymaganego do ich realizacji w miejscu udzielania świadczeń.

Warunki realizacji świadczeń opieki zdrowotnej dotyczące:

• lekarza specjalisty – spełnia również lekarz, który uzyskał potwierdzenie zakończenia szkolenia specjalizacyjnego oraz wystąpił do dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych z wnioskiem o przystąpienie do Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego, w przedłużonej wiosennej sesji egzaminacyjnej w 2020 r. i złożył z wynikiem pozytywnym część pisemną PES, nie dłużej jednak niż do dnia wskazanego jako termin części ustnej PES wyznaczonego przez dyrektora CEM;

• lekarza w trakcie specjalizacji spełnia również lekarz, który uzyskał potwierdzenie zakończenia szkolenia specjalizacyjnego oraz wystąpił do dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych z wnioskiem o przystąpienie do PES w przedłużonej wiosennej sesji egzaminacyjnej w 2020 r., nie dłużej jednak niż do dnia wskazanego jako termin PES wyznaczonego przez dyrektora CEM.

18 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 17 marca 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 466.

W przypadku udzielania świadczeń na bloku operacyjnym w trybie hospitalizacji i hospitalizacji planowej świadczeniodawca zapewnia w zakresie kwalifikacji personelu równoważnik co najmniej części wymiaru etatu odpowiadający czasowi udzielania świadczeń określonemu w harmonogramie pracy – lekarz posiadający specjalizację I lub II stopnia w dziedzinie anestezjologii lub anestezjologii i reanimacji, lub anestezjologii i intensywnej terapii lub tytuł specjalisty w dziedzinie anestezjologii intensywnej terapii, lub za zgodą lekarza kierującego oddziałem anestezjologii i intensywnej terapii lekarz w trakcie specjalizacji z anestezjologii i intensywnej terapii, pod warunkiem spełniania standardów postępowania medycznego w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii określonych na podstawie przepisów o działalności leczniczej.

Lekarz specjalista może opuścić oddział anestezjologii i intensywnej terapii w celu podjęcia interwencji u pacjenta znajdującego się poza oddziałem (przeprowadzenie resuscytacji lub innych niezbędnych czynności z zakresu anestezjologii i intensywnej terapii, z wyłączeniem świadczeń z zakresu anestezji).

Warunki realizacji świadczeń opieki zdrowotnej dotyczące:

• lekarza specjalisty – spełnia również lekarz, który:

• uzyskał potwierdzenie zakończenia szkolenia specjalizacyjnego oraz wystąpił do dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych z wnioskiem o przystąpienie do Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego, w przedłużonej wiosennej sesji egzaminacyjnej w 2020 r. i złożył z wynikiem pozytywnym część pisemną PES, nie dłużej jednak niż do dnia wskazanego jako termin części ustnej PES wyznaczonego przez dyrektora CEM;

• złożył z wynikiem pozytywnym część pisemną EDAIC (European Diploma in Anaesthesiology and Intensive Care Examination), a termin egzaminu ustnego został odwołany, w związku z zagrożeniem wywołanym COVID-19, nie dłużej jednak niż do dnia wskazanego jako najbliższy termin tego egzaminu, w przypadku lekarza specjalisty z dziedziny anestezjologii i intensywnej terapii;

• lekarza w trakcie specjalizacji – spełnia również lekarz, który uzyskał potwierdzenie zakończenia szkolenia specjalizacyjnego oraz wystąpił do dyrektora CEM z wnioskiem o przystąpienie do PES w przedłużonej wiosennej sesji egzaminacyjnej w 2020 r., nie dłużej jednak niż do dnia wskazanego jako termin PES wyznaczonego przez dyrektora CEM.

20 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 490.

20 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 491.

W okresie od 20 marca 2020 r. do odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej ogłasza się stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2.

W okresie, o którym mowa wyżej, osoba przekraczająca granicę państwową, w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium RP, jest obowiązana:

• przekazać funkcjonariuszowi Straży Granicznej informację o:

• adresie miejsca zamieszkania lub pobytu, w którym będzie odbywać obowiązkową kwarantannę;

• numerze telefonu do kontaktu z tą osobą;

• odbyć, po przekroczeniu granicy państwowej, obowiązkową kwarantannę trwającą 14 dni, licząc od dnia następującego po przekroczeniu tej granicy.

Powyższego obowiązku nie stosuje się w przypadku przekraczania granicy w ramach wykonywania czynności zawodowych w RP lub państwie sąsiadującym przez osobę wykonującą czynności zawodowe w tych państwach.

Obowiązek odbycia kwarantanny jest równoważny z obowiązkiem wynikającym z ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Decyzji organu inspekcji sanitarnej nie wydaje się. Osoba odbywająca obowiązkową kwarantannę informuje pracodawcę o jej odbywaniu. Informację przekazuje się za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności, w tym przez telefon.

W celu wypłaty osobie odbywającej obowiązkową kwarantannę za okres jej trwania, wynagrodzenia, o którym mowa w art. 92 ustawy – Kodeks pracy lub świadczenia pieniężnego z tytułu choroby, osoba ta, w terminie 3 dni roboczych od dnia zakończenia obowiązkowej kwarantanny, składa pracodawcy lub podmiotowi zobowiązanemu do wypłaty świadczenia pieniężnego z tytułu choroby pisemne oświadczenie potwierdzające odbycie kwarantanny. Oświadczenie można złożyć za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.

Płatnik składek, który nie jest obowiązany do wypłaty świadczenia pieniężnego z tytułu choroby niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni, przekazuje oświadczenie do ZUS. Oświadczenie stanowi także dowód usprawiedliwiający nieobecność w pracy w okresie odbywania obowiązkowej kwarantanny.

Oświadczenie można złożyć za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności. Pracodawca lub podmiot zobowiązany do wypłaty świadczenia pieniężnego z tytułu choroby może wystąpić do właściwego organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej w celu weryfikacji danych zawartych w oświadczeniu.

W okresie od 20 marca 2020 r. do odwołania ustanawia się czasowe ograniczenie:

• prowadzenia usług rehabilitacyjnych w ramach prewencji rentowej (ograniczenia obejmują całkowity zakaz wykonywania usług rehabilitacyjnych realizowanych w ramach zamówień udzielanych przez ZUS), działalności samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których podmiotem tworzącym jest prezes KRUS, (ograniczenia polegają na nieudzielaniu pacjentom świadczeń opieki zdrowotnej).

W okresie od 20 marca 2020 r. do odwołania ustanawia się czasowe ograniczenie działalności w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego, ograniczenia polegają na nieudzielaniu pacjentom świadczeń opieki zdrowotnej.

W okresie od 21 marca 2020 r. do odwołania w obiektach handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m² ustanawia się czasowe ograniczenie prowadzenia działalności usługowej najemcom powierzchni usługowej, z wyłączeniem najemców, których przeważająca działalność polega na świadczeniu usług medycznych.

W okresie od 20 marca 2020 r. do odwołania podmioty udzielające świadczeń opieki zdrowotnej za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności potwierdzają tożsamość świadczeniobiorcy na podstawie danych przekazanych przez tego świadczeniobiorcę za pośrednictwem tych systemów, w tym przez telefon.

W razie niepotwierdzenia prawa świadczeniobiorcy do świadczeń opieki zdrowotnej, świadczeniobiorca może złożyć oświadczenie o przysługującym mu prawie do świadczeń opieki zdrowotnej za pośrednictwem tych systemów, w tym przez telefon.

W powyższym okresie wymóg dostarczenia oryginału skierowania nie później niż w terminie 14 dni roboczych od dnia wpisania na listę oczekujących na udzielenie świadczenia nie ma zastosowania.

Świadczeniobiorca ma obowiązek dostarczyć świadczeniodawcy oryginał skierowania w terminie 21 dni od dnia zakończenia tego okresu, jednakże nie później niż w dniu udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej wykonywanego na podstawie tego skierowania.

Świadczeniobiorca, który w wymienionym okresie nie zgłosił się na ustalony termin udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej i został z tego powodu skreślony z listy oczekujących, podlega przywróceniu na tę listę bez konieczności uprawdopodobnienia, że niezgłoszenie się nastąpiło z powodu siły wyżej. Wniosek o przywrócenie na listę oczekujących świadczeniobiorca zgłasza nie później niż w terminie 14 dni od zakończenia wymienionego okresu.

Dokument elektroniczny, o którym mowa w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, może zawierać informację o poddaniu świadczeniobiorcy kwarantannie lub izolacji w warunkach domowych, o których mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

W okresie od 20 marca 2020 r. do odwołania zlecenia na zaopatrzenie w wyroby medyczne i zlecenia naprawy, o których mowa w ustawie o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, mogą być wystawiane za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.

W powyższym okresie w przypadku braku możliwości weryfikacji zleceń i potwierdzenia posiadania prawa do świadczeń opieki zdrowotnej za pośrednictwem serwisów internetowych lub usług informatycznych Narodowego Funduszu Zdrowia, weryfikacja i potwierdzenie mogą nastąpić za pośrednictwem innych systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.

23 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 23 marca 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu chorób powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 510.

Obowiązkowej hospitalizacji podlegają osoby, u których stwierdzono zachorowanie na chorobę wywołaną wirusem SARS-CoV-2 (COVID-19) lub podejrzenie zachorowania, jeżeli nie zostały przez lekarza skierowane do leczenia lub diagnostyki laboratoryjnej w kierunku wirusa SARS-CoV-2 w ramach izolacji odbywanej poza szpitalem, w tym izolacji w warunkach domowych.

Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje chorobę zakaźną powodującą powstanie obowiązku hospitalizacji:

• kieruje osobę podlegającą obowiązkowej hospitalizacji:

• do wskazanego szpitala oraz niezwłocznie informuje szpital o tym fakcie;

• do wskazanego szpitala oraz niezwłocznie informuje ten szpital o tym fakcie, chyba że po dokonaniu oceny stanu klinicznego tej osoby kieruje ją do leczenia lub diagnostyki laboratoryjnej w kierunku wirusa SARS-CoV-2 w ramach izolacji odbywanej poza szpitalem, w tym izolacji w warunkach domowych;

• niezwłocznie przekazuje informację o skierowaniu państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu lub państwowemu granicznemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla miejsca pobytu osoby podejrzanej o zakażenie lub zachorowanie albo zakażonej lub chorej na chorobę zakaźną;

• poucza osobę chorą lub osobę sprawującą prawną pieczę nad chorą osobą małoletnią lub bezradną albo opiekuna faktycznego o powstałym obowiązku hospitalizacji albo izolacji odbywanej w warunkach domowych, oraz odnotowuje ten fakt w dokumentacji medycznej pacjenta;

• zleca transport pacjenta do szpitala w sposób uniemożliwiający przeniesienie zakażenia na inne osoby;

• podejmuje decyzję o zakończeniu leczenia w ramach izolacji odbywanej w warunkach domowych;

• podejmuje inne działania zapobiegające szerzeniu się zachorowań.

24 marca 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24 marca 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii, opublikowane w Dz. U. z 2020 r., poz. 522.

Od 27 marca 2020 r. uchyla się przepis stanowiący, że obowiązku odbycia kwarantanny nie stosuje się w przypadku przekraczania granicy RP w ramach wykonywania czynności zawodowych w RP lub państwie sąsiadującym przez osobę wykonującą czynności zawodowe w tych państwach.

W okresie od 25 marca 2020 r. do 11 kwietnia 2020 r. zakazuje się na obszarze RP przemieszczania się osób przebywających na tym obszarze, z wyjątkiem przemieszczania się danej osoby w celu:

• wykonywania czynności zawodowych lub zadań służbowych, lub pozarolniczej działalności gospodarczej, lub prowadzenia działalności rolniczej lub prac w gospodarstwie rolnym, oraz zakupu towarów i usług z tym związanych;

• zaspokajania niezbędnych potrzeb związanych z bieżącymi sprawami życia codziennego, w tym uzyskania opieki zdrowotnej lub psychologicznej, tej osoby, osoby jej najbliższej (małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu), a jeżeli osoba przemieszczająca się pozostaje we wspólnym pożyciu z inną osobą – także osoby najbliższej osobie pozostającej we wspólnym pożyciu, oraz zakupu towarów i usług z tym związanych;

• wykonywania ochotniczo i bez wynagrodzenia świadczeń na rzecz przeciwdziałania skutkom COVID-19, w tym w ramach wolontariatu;

• sprawowania lub uczestniczenia w sprawowaniu kultu religijnego, w tym czynności lub obrzędów religijnych.

W przypadku gdy przemieszczanie się następuje pieszo, jednocześnie mogą się poruszać dwie osoby w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od siebie, ograniczenia nie stosuje się do osób najbliższych.

W okresie od 25 marca 2020 r. do 11 kwietnia 2020 r. zakazuje się:

1) organizowania zgromadzeń stanowiących zgrupowanie osób na otwartej przestrzeni dostępnej dla nieokreślonych imiennie osób w określonym miejscu,

2) innych niż określone w pkt. 1 zgromadzeń organizowanych w ramach działalności kościołów i innych związków wyznaniowych oraz imprez, spotkań i zebrań niezależnie od ich rodzaju, z wyłączeniem spotkań danej osoby z jej osobami najbliższymi lub z osobami najbliższymi osobie, z którą pozostaje we wspólnym pożyciu. Ograniczenia, o którym mowa w pkt. 2, nie stosuje się do spotkań i zebrań związanych z wykonywaniem czynności zawodowych lub zadań służbowych, lub pozarolniczej działalności gospodarczej, lub prowadzeniem działalności rolniczej lub prac w gospodarstwie rolnym.

Od 27 marca 2020 r. osoba przekraczająca granicę RP w ramach wykonywania czynności zawodowych w RP lub w państwie sąsiadującym może otrzymać, na swój wniosek, od właściwego organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej zaświadczenie o odbywaniu obowiązkowej kwarantanny.